7. Het Corona virus

Het houdt de hele wereld in zijn greep. Het Corona virus, ook wel het COVID-19 virus genoemd. Mensen gaan massaal hamsteren, ze bekijken elkaar boos en argwanend aan als er iemand hoest. Opa's en oma's worden vermeden. En evenementen worden afgelast. Tot zover niets nieuws voor ons allen.

Maar hoe ga je hiermee om als je tot de risico groep behoort? Raak je dan in paniek? Verstop je je in je huis de komende 4 maanden? Val je in een zwart gat? 

Uiteraard kan ik niet voor een ander spreken dus ik blijf bij deze dicht bij mezelf. Om me heen hoor ik verschillende reactie's. Zowel van 'mede' chronisch zieken, als van 'gezonde' mensen. Het is natuurlijk een onbekend virus en onbekend maakt onbemind, zoals men zegt. Mensen raken in paniek van onbekendheid. Dat vind ik logisch.

Ikzelf ben al 34 jaar bekend met 'onbekend'. Het is voor mij niet vreemd meer. Ik heb al zo vaak in mijn leven te horen gekregen; "dit hebben we nog nooit meegemaakt. Dit is voor ons nieuw, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt etc. En dat geld ook voor dit virus. Het is nieuw en onbekend. Dus we moeten het afwachten... en ervaren, of niet. Ik kan me heel erg zorgen maken en de hele dag gaan zitten huilen om wat er 'misschien' kán gaan komen. Maar wat heb ik daar aan? Juist, helemaal niets. Dus dat doe ik ook niet. We weten totaal niet hoe het gaat verlopen in Nederland. Ik heb begrepen dat wij al een gemuteerde versie hebben van het Corona virus in China. Dus het kan zomaar anders gaan verlopen. Daarbij reageert elk lichaam natuurlijk anders. Zeker het lichaam van een chronisch ziek iemand. Ik heb van mede-zieken gehoord dat ze er op voorhand al vanuit gaan dat áls ze ziek worden ze het dan niet zullen overleven. Ronduit belachelijk vind ik dat. Hoezo gaan we dood? Doe even normaal. Ik heb vertrouwen in mijn lichaam. Het heeft al zoveel overwonnen. Waarom zou het dit niet kunnen hebben? Daarbij kán het heel mild verlopen. Ik krijg steeds meer het gevoel van; "kom maar op!"

Uiteraard zijn we heel voorzichtig. We vermijden zoveel mogelijk contact met andere mensen. De kinderen letten ook goed op, maar Thijs wil toch eigenlijk wel weer naar school dinsdag. Hij is 19. Ik kan hem moeilijk op zijn kamer opsluiten. Daarom hoop ik eigenlijk alsnog dat de scholen gaan sluiten. Dan word de samenkomst van veel mensen, zoals dat op een school nou eenmaal gebeurd, ook daar opgeheven. En dan hoeft hij zich ook geen zorgen te maken dat hij leerstof mist.

Het is lastig, voor iedereen. Maar het lastigste vind ik dat het hele dagelijkse ritme anders is. Doordeweeks ben ik altijd alleen. Kids naar school, Paul naar het werk. En nu is iedereen thuis..... dat is even druk....en anders. Ook dat is even wennen. En ook dat komt wel weer goed. We wachten af...meer kunnen we niet doen. We houden ons aan de regels van het RIVM. Hopelijk jullie ook... ♥