En dan ineens….is het bijna 25 januari 2021. Op deze dag word ik 47 jaar, het is om precies te zijn 35 jaar geleden dat ik midden in mijn ziekteproces zat.
Toen ik klaar was met al mijn behandelingen dacht ik altijd dat ik niet ouder dan 25 zou worden. Waarom? Geen idee, een getal dat altijd in mijn hoofd zat.
En nu blaas ik bijna 47 kaarsjes uit. Het voelt zo apart en bijzonder tegelijk. Jarig zijn in corona tijd is helaas wat anders dan anders maar daarom niet minder bijzonder. Het feest wordt gevierd in mijn hoofd. En dat is de mooiste plek om een feestje te vieren.
Er is zoveel gebeurd de afgelopen 35 jaar en ik neem jullie op mijn website mee in die gehele periode. Zowel op fysiek, mentaal en sociaal vlak heeft mijn ziek zijn zoveel impact gehad. En nog steeds…Vandaag vertel ik over mijn werkverleden omdat ik merk dat jonge lotgenoten in hun werksituatie ook tegen dezelfde obstakels lopen als ik destijds.
Toen ik nog werkte kreeg ik bijna altijd problemen met mijn werkgevers en collega’s omdat ik zo vaak ziek was. Hun reactie heeft zo’n enorme invloed en impact gehad op mij. Dat begon eigenlijk al bij de eerste werkgever bij mijn vakantiebaantje. We moesten om 6 uur ‘s morgens beginnen. Ik vroeg of ik misschien iets later mocht beginnen omdat ik me ‘s morgens altijd het slechtste voelde. Hij keek me verbaasd aan en lachte me vervolgens keihard uit. Hij wist niks van mijn verleden en ik durfde hem ook niks hierover te vertellen. ‘Hoe ik het in me hoofd haalde’, waren zijn woorden. Schuchter als jong meisje liet ik mijn schouders hangen en durfde verder niks meer te zeggen. Natuurlijk wist die man niks van mijn verleden, die zag mij als jonge puber die wilde uitslapen. En terecht. Maar praten over toen wilde ik niet. Ik wilde normaal zijn. Bij mijn volgende baantjes lette ik er op dat ik niet meer zo vroeg hoefde te beginnen.
Toen ik eenmaal afgestudeerd was aan de HAN in Nijmegen begon ik aan een vaste baan. Fulltime. Ik kon eindelijk deelnemen aan het gewone leven en mijn eigen geld verdienen. Ik was eindelijk volwassen en stond op eigen benen. Ik huurde een flat en genoot. Maar na een werkdag was ik dood en doodmoe, ik was mij nog niet bewust van de late effecten die ik had en ik wilde vooral normaal zijn. En dus ging ik door. Tot ik steeds vaker met 40+ graden in bed belandde. Ik was werkzaam als mondhygiëniste en dat betekende dat ik zelfstandig mijn patiënten behandelde. Gemiddeld 10 op een dag. En deze mensen moesten afgebeld worden als ik ziek was. Super vervelend voor deze mensen, want de agenda zat vaak zo vol dat deze mensen vaak pas weken later opnieuw aan de beurt waren. Dus ik voelde me schuldig en lag de hele nacht hierom wakker, wetende dat ik de volgende dag mezelf ziek moest melden. En aangezien ik niet eerder kon bellen dan dat de assistente aanwezig was, was de kans groot dat mijn eerste patiënt al onderweg was naar de praktijk. Toch probeerde ik dan op te staan ‘s morgens, nam paracetamol in een kleedde me aan, duizelig van ellende en niet in staat om op mijn benen te staan. Vervolgens stond ik kotsend boven de pot mijn paracetamol eruit te gooien. Om daarna toch met lood in mijn schoenen de telefoon op te pakken en mijn werk te bellen. Als ik dan de assistente aan de telefoon kreeg dan werd er een diepe zucht van ergernis geslaakt aan de andere kant van de lijn. Of ik me wel besefte dat al die mensen van die dag afgebeld moesten worden? Dat besefte ik mij wel degelijk. En of ik me wel besefte hoe vervelend dat voor hen was? Jazeker. Nooit hoorde ik “o wat rot voor je” of “heel veel beterschap”.
Ik heb in meerdere praktijken gewerkt, maar ook in een kleine praktijk waarbij de man tandarts was en zijn vrouw assistente. Maar ook in grotere praktijken waar meerdere mondhygiënistes werkten. Overal was de agenda altijd overvol. In de man/vrouw praktijk werden ook nagenoeg geen pauzes gehouden ivm de drukte, en er werd tot ‘s avonds laat doorgewerkt. Mijn pauzes waren dus ook minimaal en overwerken werd gezien als heel normaal. Ik deed wat ik kon en voelde me ontzettend bezwaard als ik moest afbellen.
Op een dag gaven ze me gouden oorbellen; " om me te motiveren om minder ziek te zijn", dat waren hun letterlijke woorden….ik zat met mijn mond open te kijken naar het doosje en wist niet wat ik moest zeggen...ik moest van hun begrijpen dat ze de praktijk draaide van de erfenis van hun vader en dat ze hun moeder ook nog moesten afbetalen, dus dat ik ook niet hoefde te wachten op een loonsverhoging, want ze hadden het zelf niet makkelijk. Ik wist waar ze woonde: in een paleis van een huis, met de duurste apparatuur. Het voelde een beetje alsof ze hun verwachtingen bij me af wilde kopen met deze oorbellen? Het was geen onwil als ik niet kwam werken, ik kón het oprecht niet omdat ik te beroerd was. Het was mijn eerste echte werkadres. En het gebrek aan levenswijsheid zorgde ervoor dat ik niks durfde te zeggen. Ze begonnen te vertellen dat hun nooit ziek waren en ze lachte samen om mensen die altijd zwak, ziek en misselijk waren. Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik schaamde me. Ik schaamde me voor mijn gezondheid.
Normaal werken kon ik ook al niet door mijn verleden. Ik was nog te jong en had nog te weinig werkervaring om me te beseffen dat dit niet oké was.Het is op een schandalige manier afgelopen, een manier waar ik niet teveel over uit zal wijden. Maar wat ik wel kan zeggen is dat de broer van de tandarts, die jurist was, mij met mijn rug tegen de muur drukte (niet letterlijk) waardoor ik uiteindelijk mijn ontslag heb ingediend. De enige assistente die ze in dienst hadden is tegelijk met mij vertrokken omdat ze het vreselijk vond wat daar gebeurde. Ze begreep me volledig en stond achter me. Waarvoor ik haar zeer dankbaar was. Ik spreek haar soms nog.
Zo extreem als het hier was is het daarna niet meer geweest gelukkig. Maar elke ziekmelding bracht problemen met zich mee. Assistentes die de patiënten moesten afbellen lieten hun ongenoegen duidelijk aan mij blijken om me daarna met een scheef oog aan te kijken. Ik werd vaak op het matje geroepen bij de baas waar ik mijn ziek zijn moest verantwoorden. Elke keer deed ik dat weer. Met de woorden, dat ik er ècht niks aan kon doen, achter aan. Bij migraine ging ik in de donkere kleedkamer op de grond zitten wachtend tot het weg was en mijn zicht weer terug kwam om vervolgens enorm uit te lopen in mijn tijd en alsnog mijn dagprogramma af te werken. Als er een bankje was op kantoor dan ging ik met brandende ogen van de koorts in de pauze snel een slaapje doen om vervolgens met een zwaai van de deur geroepen te worden; mijn patiënt zat te wachten op me in de wachtkamer. Dat ik nog niet gegeten had en met hoogrode konen van de koorts omhoog kwam werd niet opgemerkt. Niemand die vroeg “gaat het wel met je? “
Ik fatsoeneerde me en liep vervolgens glimlachend naar mijn patiënt toe en werkte mijn dag af. Alleen dan was iedereen tevreden. Thuis kroop ik meteen mijn bed in van ellende en ziek zijn. Medeleven van werkgevers kreeg ik nooit...zo is het een jaar of 20 (!) gegaan.
Ik ging door en door. Roofbouw op mijn lichaam. Minder werken, later beginnen dan de rest, daar honend om uitgelachen worden door sommige, want ik was tenslotte nog jong? Ondertussen kreeg ik kinderen, ik kreeg door mijn late effecten problemen bij de zwangerschappen en werd opgenomen in het ziekenhuis voor absolute bedrust. Je snapt het al, problemen al om. Ik was maandenlang uit de roulatie. Ik werd er uitgewerkt door een werkgever. Mag achteraf gezien natuurlijk helemaal niet, maar daar was ik me toen helemaal niet bewust van dus ik liet het maar gebeuren.
Toen mijn scheiding zich aandiende ben ik weer 40 uur gaan werken, soms zelfs 50. Op 2 werkplekken. Ik wilde niet dat mijn kinderen ook nog eens weg moesten van hun veilige plek. Ik wilde perse dat ze in hun eigen bedje konden blijven slapen, in hun eigen huis en omgeving konden blijven. En dus werkte ik me helemaal te pletter op 2 werkadressen om mijn koophuis te kunnen blijven betalen, hun hobby’s te bekostigen etc. Thuis loste ik mijn geweldige moeder af die op de kinderen op pastte, om vervolgens te koken en het bedritueel te voltooien. Zo ben ik een paar jaar doorgegaan. Ik ragde letterlijk door. Ging overal aan voorbij. Had 1 geweldig leuk nieuw werkadres in Breda waar ik enorm gewaardeerd werd en leuke collega’s had. Ik werkte heel erg hard en maakte lange dagen. Ik was vaak dood en doodmoe maar kon op een werkdag soms zelf even vrij inplannen wat me goed deed. Ik was eigen baas in een hele grote organisatie. Tot ik vaker ziek werd omdat ik te hard was gegaan. Ik kreeg een auto ongeluk en kreeg een whiplash en een hersenschudding. Toch ging ik na een week thuis geweest te zijn weer door. Dit werk was zó leuk, ik wilde niet weg. Het werk werd steeds moeizamer door mijn klachten, ik was veel duizelig en kreeg intense hartproblemen als laat effect. Mijn nieren gaven ook meer en meer problemen waardoor ik weer werk uitval kreeg omdat ik een paar keer in het ziekenhuis opgenomen moest worden. Toen heb ik de stap gemaakt om hier weg te gaan. Ik was bang om het respect van mijn collega’s te verliezen, door mijn ervaringen in het verleden. Ik was bang dat ik , weer, veroordeeld zou worden om mijn vele ziek zijn. Ik heb aangegeven dat ik voor mijn gezondheid moest kiezen voor 1 werkadres en dat ik moest gaan. Dat werd gerespecteerd en met enorm veel pijn in mijn hart tot op de dag van vandaag ben ik gegaan...Een paar jaar geleden werd ik gebeld of ik alsjeblieft terug wilde komen. Dat deed me zo intens goed maar helaas was het toen al te laat..
Ik bleef op het andere werkadres achter, ik werkte hier al 10 jaar en mijn werkgever was op de hoogte van mijn ziekteverleden en we hadden een goede band. Hij was niet blij als ik ziek was maar had gevoelsmatig een high tolerance beleid naar mij toe. En daar was ik hem oprecht dankbaar voor. Tot hij ineens, zomaar, plotseling overleed. Alles werd anders en ik voelde me in die periode wazig. Mijn scheiding, mijn late effecten werden steeds erger, mijn hele fijne werkgever overleed, een lieve vriend en lotgenoot overleed in diezelfde tijd aan kanker. Een uitzaaiing van zijn tumor die hij tientallen jaren geleden als kind kreeg. Mijn wereld werd in mijn hoofd steeds rommeliger. Ik zocht opnieuw een baan en vond deze..en wat voor één. Ik kwam terecht in een warm bad. Mijn werkgeefster was er 1 uit duizenden. mijn directe collega’s waren super. Ik ging aan de slag zoals ik de afgelopen 20 jaar gewend was totdat...ik letterlijk instortte. Mijn hartfalen verergerde, mijn nierfalen was onhoudbaar, ik viel flauw, meermaals, was mentaal totaal gesloopt. Had thuis nog 2 jonge kinderen om voor te zorgen. Ik ging tegelijk naar bed met hun. Om ze de volgende ochtend weer op school af te zetten en door naar mijn werk te gaan. Verward en ziek voelde ik me. Ik kreeg angstaanvallen tijdens de behandeling van mijn patiënten en stond tijdens de behandeling tig keer op om de airco aan te zetten omdat ik gutste van het zweet en vervolgens stond ik weer op om de airco lager te zetten omdat ik rilde van de kou. Tot de assistente me apart nam…”gaat alles wel goed met je?” Ze waren volledig op de hoogte van mijn ziektegeschiedenis. Ik zat middenin de onderzoeken naar de late effecten en moest hier soms vrij voor nemen. Altijd werd er samen gezocht naar een oplossing, altijd was er een dag later een luisterend oor, altijd was er begrip. Wat was dit geweldig om te mogen ervaren. Wat een verademing na al de afgelopen jaren. “Nee ik voel me niet goed”, zei ik tegen de assistente. “Ga naar huis, en kruip je bedje in”. Zorgzame ogen keken me aan en de hand op mijn arm voelde warm aan. “Maar er wachten nog 3 mensen op me vanmiddag. Ik moet door”, en ik trok mijn polo weer aan. Klaar om weer aan de gang te gaan. “Nee, ik ga alles regelen, jij gaat nu echt naar huis”. Met brandende ogen keek ik deze lieverd aan. Ineens voelde mijn benen als lood. “Echt? “ Ze knikte vastberaden en lachte me met een glimlach bemoedigend toe. “Kun je zelf rijden? “ Ik knikte, maar was er niet zeker van. Ik kleedde me om en voelde me gesloopt. Ik trok de deur van de praktijk achter me dicht, niet wetende dat ik nooit meer terug zou keren. Thuis kroop ik bijna naar de bank en viel meteen in een hele diepe slaap. Ik kón niet meer. Na al die jaren doorrammen was ik nu helemaal kapot. Mijn lichaam kon niet meer door.
Ik werd langdurig ziek gemeld en had veelvuldig contact met mijn werkgeefster en de lieve assistente. Om een lang verhaal kort te maken; ik werd met behulp van hun en door de bedrijfsarts arbeidsongeschikt verklaart op basis van mijn ziekteverleden en mijn late effecten die mijn leven nu dusdanig beïnvloede dat normaal functioneren niet meer mogelijk was. De diagnoses die gesteld werden in dat jaar waren zoveel omvattend en belastend dat een werkend leven er niet meer in zat en zit. Mijn werkgeefster ging mee naar het UWV, steunde me in mijn gesprekken daar, kwam privé bij mij langs, stuurde appjes, kaartjes. De lieve assistentes deden hetzelfde. Ik wist niet wat me overkwam. Ze bestonden dus wel….geweldige werkgevers die je ook in tijden van ziekte bijstaan. Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds contact. Nog steeds krijg ik soms de groeten van een patient via mijn werkgeefster. Ik ben niet vergeten. En dat is voor mij zo belangrijk. Ze waren en zijn nog steeds geweldig. Al mijn lieve patiënten en mijn o zo lieve werkgeefster en assistentes. En tot op de dag van vandaag ben ik ze zo intens dankbaar. Arbeidsongeschikt zijn vind ik echt vreselijk maar mijn lichaam laat mij elke dag inzien dat er helaas niets anders op zit. Mijn gezondheid is niet stabiel. Er komen nog steeds dingen op het lijstje bij. Never ending story...it is the story of my life…maar door deze lieve mensen is mijn arbeidsverleden op een voor mij toch fijne manier afgesloten. Ik voel me nu gewaardeerd en erkend en nergens voel ik meer dat er getwijfeld word aan me. Gewaardeerd om wie ik was en om wie ik ben en wat ik deed. Ik hoef me nu niet meer schuldig te voelen naar niemand. Niemand meer teleur te stellen omdat ik ziek ben. Niet meer mezelf verantwoorden waarom ik ziek was. Ik hoef geen rot telefoontjes meer te plegen en excuses aan te bieden voor iets waar ik niks aan kan doen. Ik mag nu zijn wie ik ben. Ik mag mezelf zijn met heel mijn haperende lichaam. Ik heb mezelf genoeg bewezen. Het is goed zo. En dat gevoel dat verdiend iedereen die zich in deze situatie bevindt. Ook jij...
Liefs (van een -bijna- 47 jarige)♥
Reactie plaatsen
Reacties
😘💗
💜Wat een verhaal😱
Daar kunnen vast nog veel werkgevers wat van leren!
Poeh....... zo'n roofbouw op jezelf door werkgevers die niet even verder kunnen kijken en denken..... heftig.
Is toch ook wel een hoofdstuk in je boek van waard, kan veel van geleerd worden. Aanpassen voor de werkgever is niet altijd fijn maar o zo belangrijk voor de werknemer!!
En alvast van harte gefeliciteerd natuurlijk!!🥂🎂
Wát een verhaal weer.
Wat een kracht heb je toch, mooi mens🤗
🐹🐹🐹🐹🐹
Wat ben jij toch n sterke vrouw. Ik heb echt zoveel respect voor jou lieve Lysette❤️
Je bent een kanjer!
Nogmaals gefeliciteerd!
Hoi lysette nog gefeliciteerd hoop dat je een leuke dag hebt gehad ! Wat een verhalen zeg, je blijft maar vechten . 😘
😥
Wat n herkenning in je verhaal en in je boek. Ook ik vecht voor erkenning en ook ik ken t door werken op pre wilskracht en didipline. Het is inmiddels 43 jaar geleden dat ik opgenomen werd met ALL en ook ik heb de late gevolgen en heb velerlei ziektebeelden erbij waardoor mijn lichaam uitgeput is. Inmiddels nog 2 kankersoorten gekregen in de laatste 3 jaren. Het is net zoals je schrijft "leven met n schaduw...alleen hangt t als n donkere wolken boven mij 😞 Ga door met je blogs je bereikt meer mensen dan je denkt.