7. De Biopsie

Mijn ouders zijn net weg en Tanja zit naast me en aait mij hand. Je bent vanavond niet alleen. Wat een lief meisje is dit. Ze geeft mij troost terwijl ze hier zelf ook met een reden ligt. Ik droog mijn tranen af en ik kijk naar haar."Waarom lig je eigenlijk hier? ", vraag ik aan haar. Ze laat mijn hand los en kijkt ineens ernstig. Ondertussen is er een ander meisje van de kamer bij komen zitten. Ik merk dat Tanja en zij elkaar al wat beter kennen. Het meisje word morgen geopereerd aan haar amandelen. Ik schat haar een jaar of 15. Tanja kijkt me weer aan met haar serieuze gezicht en verteld mij dat ze maar 1 been heeft omdat ze kanker heeft gehad. Ze moet geopereerd worden aan haar stomp omdat ze problemen met haar prothese heeft.  Ik geloof niet dat ik haar helemaal begrijp, ik zie 2 benen bij haar en als je kanker hebt gehad ben je toch oud? Ze verteld dat ze 16 jaar is en al veel heeft meegemaakt. Omdat ik niet goed weet wat ik moet zeggen, knik ik en zeg ik oké. Ik weet niet eens wat een stomp en een prothese is. Op dat moment komt er een zuster binnen die hard roept dat het bedtijd is. "Hup hup, pyjama's aan en jullie bed in. Het is al 21 uur geweest." Ik kleed me uit en schaam me een beetje. Iedereen kan mij hier zien terwijl ik mij uitkleed. De andere meisjes voelen hetzelfde zie ik. Schuchter kijkt iedereen om zich heen bij het uittrekken van een trui of een broek. Tanja is lang bezig met haar broek. Ze zit op het bed rechts naast mij en ze zit met haar rug naar me toe. Wat is ze toch allemaal aan het doen? Ze heeft mooie rode laarsjes met hakjes aan. Ik kijk er een beetje jaloers naar. Ineens zie ik een broek over het rode hakje hangen en word het hakje verplaatst naast het bed van Tanja. Mijn mond valt open....wat zie ik nu? Er staat een heel been, inclusief rood laarsje met hakje en broek hangend aan het been, naast haar bed. Tanja zit op haar bed, zonder been. Ik weet niet wat ik zie en ik staar van haar been naast haar bed naar de beenloze Tanja. Meteen kijk ik weg. Het is onbeleefd om zo te staren en ik wil niet dat ze zich ongemakkelijk voelt door mij. Tanja trekt haar pyjama aan en gaat in bed liggen. De zuster komt het licht uit doen en het word donker op de kamer.

"Wat bedoel je?, vraag ik aan Tanja. "Waarom denk je dat ik hetzelfde heb als jij hebt gehad? " Tanja snikt nog een keer en begint te vertellen dat zij ook een dikke knie heeft gehad en dat na heel veel onderzoeken bleek dat ze kanker had. Botkanker om precies te zijn. En dat ze toen door een hel moest gaan om beter te worden. Ze kreeg medicijnen waar ze kaal van werd en haar been moest er af anders zou ze dood gaan. Het andere meisje op de kamer begint mee te praten en stelt vragen aan Tanja. Ik lig alleen maar heel stil op mijn rug te luisteren. En te denken. Tanja praat heel veel en ook steeds harder, ik merk dat ze graag theatraal praat waarbij ze het ook vaak heeft over het onderwerp dood. Ze vertelt dat ze een heldin is omdat ze gevochten heeft als een leeuw want ze had wel dood kunnen zijn en misschien gaat ze alsnog wel dood, hoor ik haar zeggen. Wat zegt ze nu allemaal toch? Ze ligt toch gewoon naast me? Hoezo dood gaan? Ze verteld over de medicijnen die ze allemaal kreeg toen ze kanker had en dat ze daar zo ziek van werd dat ze daar ook bijna dood aan ging. Ik merk dat het me een beetje begint te overspoelen. Ze vertelt me eerst dat ze denkt dat ik hetzelfde heb als haar en daarna vertelt ze me alleen maar ellende. Wat moet ik hiermee? Ze ratelt maar door op zijn plat Amsterdams en ineens zeg ik; "Tanja....ik heb niet hetzelfde als jij. Ik ga ook niet dood en ik heb ook geen kanker en mijn been hoeft er ook niet af. Ik heb een ontsteking en morgen gaan ze tijdens de biopsie kijken wat voor ontsteking ik heb en dan krijg ik goede pillen en daarna mag ik weer naar huis."

Tanja is het er niet mee eens. Ze begint weer alle ellende op te sommen die ze heeft meegemaakt en zegt dat ze zeker weet dat ik hetzelfde heb als haar. "Jij hebt ook kanker", zegt ze," ik weet het zeker".                                                     

Ik lig nog steeds op mijn rug naar het plafond te staren. En ik voel een gevoel opkomen dat vanuit mijn tenen komt. Ik voel een boosheid opkomen die niet te temmen is. "Ik-heb-géén-kanker", zeg ik hard. "Iedereen zegt maar van alles over mij en niemand staat er bij stil hoe dat voelt voor mij", roep ik tegen haar. "Hoe denk je dat het voor mij voelt als jij zegt dat mijn been eraf moet en dat ik volgens jou medicijnen ga krijgen waar ik zowat dood aan ga, en dat ik überhaupt dood kan gaan volgens jou. Niemand verteld mij iets en nu kom jij ineens met het ergste scenario op de proppen. Hoe groot is de kans dat ik dat ook krijg, of dat mijn been eraf moet? Dus stop met mij bang te maken."

Het is even stil op de kamer. Het meisje van de amandelen zegt, "je hebt gelijk Liset". Ik zucht een keer diep en voel mijn ogen prikken. Het dringt goed tot me door wat Tanja tegen me zei. Maar ze zit er naast. Morgen als de biopsie gedaan wordt en de uitslag bekend gemaakt word dan zal ze wel anders praten. "En toch heb ik gelijk want jij hebt ook kanker", hoor ik in het bed naast me zeggen. Ik draai me boos om en besluit niks meer te zeggen. Tegen zoveel eigenwijsheid ben ik niet opgewassen.Tanja is helemaal niet zo lief als ik dacht. Ze dramt maar door. Terwijl Tanja alle ellende die ze heeft meegemaakt verder in geuren en kleuren verteld aan het "amandel" meisje lig ik op mij zij in bed en probeer me af te sluiten voor alles wat ik hoor. 

De hele nacht lig ik te denken en te piekeren. Tanja is tot diep in de nacht blijven praten met het andere meisje, en ze bleef maar tegen het meisje zeggen dat ik het ook had. En dat ik dat ook allemaal mee ga maken. Ik heb haar zelfs horen zeggen dat ik misschien wel dood ga. Wat een aanstellerij zeg.

De zuster komt de kamer binnen en ritst de gordijnen open. "Goedemorgen allemaal! Jullie boffen want jullie worden vandaag allemaal geopereerd en dan mogen jullie wéér slapen".

Vandaag is dé dag, de biopsie gaat plaats vinden. Papa en mama zijn er al vroeg. Ik ben vandaag als eerste aan de beurt. Ik word met bed en al naar de operatiekamer gereden. Papa mag mee de operatiekamer in. Er staan dokters in blauwe kleren op me te wachten. Ik ben zo bang, maar alles gaat zo snel dat ik niet eens de tijd heb om iets te zeggen of te vragen. Ik moet op een ander bed gaan liggen en zodra ik lig krijg ik een kapje op mijn gezicht. Het ruikt vreemd en papa heeft mijn hand vast. Ik voel verzet in mijn lichaam, ik wil dit niet! Het gaat te snel, ik ben niet voorbereid en het hele gebeuren overvalt mee. De drukte in deze kale kamer. Iedereen die aan me zit. Het kapje op mijn gezicht. Ik hoor een dokter die zegt; "ga maar lekker slapen, het is zo voorbij". Wakker blijven, wakker blijven, bedenk ik me de hele tijd. Ik wil niet gaan slapen, ik wil precies weten wát er gaat gebeuren. Wakker blijven, wakker blijven, wakker blijven, het is een mantra die in mijn hoofd doorraast. Wak...ker  .......bl........ij..........ve..n.....alles word zwaar. Het begint te draaien om me heen. Papa's gezicht vervormd. Ik voel paniek, wat gebeurd er....Praten lukt me niet meer, mijn mond voelt zwaar. Ik wil erbij blijven en sper mijn ogen nog wijder open!

Totdat...ik steeds verder weg zak en het niet meer kan volhouden, mijn ogen draaien ineens weg....ik word heel erg zwaar en ik val in een diepe droomloze slaap. ©

-de dag des oordeels-

A.s. zondag om 12.00 uur