Wat hoor ik? De mist in mijn hoofd word langzaam minder. Ik spits mijn oren om te horen wat er om me heen in het ziekenhuis op dit moment gebeurd. Hoor ik borden en bekers? Dan weet ik dat het etenstijd is. Hoor ik het geluid van een po of van ijzeren bakken, dan weet ik dat de ochtend controle er is. Maar ik hoor niks. Helemaal niks...Hoe kan dat? Langzaam probeer ik mijn ogen open te doen. Ik zie een muur ipv een bed naast me. Hoe kan dit? Ik voel me verward en draai me langzaam op mijn rug en kijk om me heen. Knuffels, poppen, een poezenposter aan de muur. Ik ben thuis! Ja ik weet het weer! Na zoveel weken in het ziekenhuis geweest te zijn ben ik thuis! Wat een heerlijk gevoel. Even lijkt het alsof alles weer 'normaal' is. Ik blijf rustig op mijn rug liggen en luister. Ik hoor een auto heel ver weg. Beneden hoor ik de geluiden van mijn moeder in de keuken. Wat heerlijk dat ik even niks hoef en gewoon kan blijven liggen in bed. Niemand die iets van me wil. Geen spuiten, geen infuus, geen verpleegster die het grote licht aan doet, geen huilende kinderen. Gewoon....niks....
Na een poosje komt het hoofd van mijn moeder om de hoek van mijn slaapkamer en vraagt ze of ik iets wil eten. Ik heb nog geen trek en krijg nog steeds pillen tegen de misselijkheid. Toch moet ik proberen iets te eten heeft de dokter tegen me gezegd voor ik naar huis ging. Doordat ik tijdens de kuur zoveel gespuugd heb en vrijwel niks gegeten heb ben ik erg afgevallen. Ik was al een mager meisje voor ik begon aan de kuur maar dat is nu nog wat erger. Met moeite werk ik een halve boterham weg die er vrijwel meteen weer uit komt. Zwetend zak ik achterover in bed. En dan realiseer ik mij weer dat ik er niet van kan vluchten. Dit is mijn leven nu. Thuis of in het ziekenhuis. Het maakt niet uit want ik ben ziek. Heel erg ziek. Ik hoopte dat ik thuis meteen zou op knappen en weer een beetje de oude zou zijn maar helaas.
Na een uurtje komt papa naar me toe en vraagt of ik even naar beneden wil. Dan kan ik de kerstboom weer zien. Hij helpt me uit bed en doet de spalk om mijn been heen. Dan ga ik op de grond zitten en schuif ik op mijn billen naar de trap terwijl hij mijn been vast houd. De trap ga ik op mijn billen treetje voor treetje af. Papa weer voorop met mijn been vooruitstekend in zijn handen. Het gaat knullig en onhandig. We zijn hier allebei (nog) niet bedreven in. Eenmaal beneden staat de rolstoel klaar en neem ik plaats. Papa duwt me naar binnen. De kamerdeur gaat open en meteen zie ik de kerstboom. De lichtjes zijn aan en alle gordijnen zijn dicht in de kamer. Het is donker op de gekleurde lichtjes na. Er staat zachtjes muziek op. Het is de grammofoonplaat die mijn vader en ik elk jaar luisteren met kerst. We gaan dan op de bank zitten tegenover de kerstboom en kijken dan door de spleetjes van onze ogen of we de lichtjes goed verdeeld hebben. Elk jaar weer. Vaste prik. We zijn echte traditie mensen. We zijn er dol op. En zelfs nu hebben mijn ouders er aan gedacht. Ik voel een brok in mijn keel. Omdat ik het zo mooi vind, maar ook omdat ik de pijn van de afgelopen weken voel, en omdat ik me zo slecht voel. Het voelt alsof ik er minder onbezorgd van kan genieten als anders. Ik voel bijna de druk van alles wat nog komen gaat..
Dan gaat de telefoon. Mijn moeder zegt dat ik hem op mag pakken en ze duwt me naar de telefoon in mijn rolstoel. Ik voel me een beetje verward. Ik wil genieten van de kerstboom en niet met mensen praten. Ik wil in deze cocon blijven. Toch neem ik gedwee de telefoon op en ik hoor aan de andere kant van de telefoon de stem van mijn oom uit Nieuw Zeeland. "Och meid toch! Wat is dat nou allemaal ? Ben je zo ziek? " Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Dus ik blijf maar een beetje in de ja en nee modus. Doordat mensen tegen me praten als zijnde dat het allemaal heel erg is besef ik mij ook dat het erger is dan ik mij altijd voor houd. Ik onderga het en krijg amper tijd om na te denken. Dit soort gesprekken doen me de ruwe waarheid beseffen. Maar ik weet niet wat ik ermee moet. Nadat ik opgehangen heb vraag ik aan papa of we even op de bank kunnen zitten om naar de kerstboom te kijken. Net als vorig jaar. We gaan zitten en kijken. Ieder in onze eigen gedachte verzonken....andere gedachte dan de kerstmis van een jaar geleden.
De dagen tussen kerst en oud en nieuw gaan rustig voorbij. Ik voel me elke dag wat beter dan in het ziekenhuis en ik begin weer een beetje te wennen aan het thuis zijn. Ik geniet van de rust. Maar moet ook enorm wennen aan de afhankelijkheid van andere mensen. Ik kan niet alleen mijn bed uit. Niet om te plassen, niet om even iets te pakken. Ik lig boven in bed. En af en toe komt er iemand kijken. Soms mis ik zelfs eventjes de rumoer van het ziekenhuis. De dagen gaan dan wel wat sneller.
Elke dag borstelt mijn moeder mijn haar. Ja ik heb nog steeds haar! Ik denk niet dat het gaat uitvallen. Mijn haar klit wel erg doordat ik de hele dag in bed lig. Mijn moeder besluit het wat minder te borstelen want het doet erg veel pijn om die klitten er elke keer uit te krijgen. en ze zegt dat mijn haar afbreekt door het vele borstelen. Want er zit elke keer zoveel haar in de borstel...
En zo kabbelen de dag voorbij. Totdat oudejaarsavond aanbreekt... Normaal gesproken wederom een heerlijke traditionele avond! Alleen.....ik voel me sinds gisteren slechter. Het is nu ongeveer een dag of 10 nadat de chemokuur gestopt is. Ik heb koude rillingen en ben zo moe. De dipperiode is begonnen. Na een dag of 10 verminderd de aanmaak van bloedcellen door het beenmerg. (Rode- en witte bloedcellen worden extreem laag waardoor er allerlei bijwerkingen kunnen verschijnen. Ik wist hier trouwens niks van).
Mijn mond doet zeer. In mijn mond zitten rode plekjes die erg pijn doen. Ik eet nu nog minder dan ik al deed. Wat raar dat dit gebeurd, de chemo is nu toch al meer dan een week geleden? In de avond zit ik beneden in mijn rolstoel voor de tv met een broodje kroket op schoot. Een oliebol kreeg ik niet weg en ik mocht kiezen wat ik dan wilde eten en ik koos voor het broodje. Het ligt onaangeroerd op mijn schoot. Ik wíl het wel eten maar het doet zo'n pijn aan mijn mond. Papa spoort me aan om een hapje te eten en voorzichtig neem ik een klein hapje. Mijn hele mond staat in de brand en de scherpe randjes van de kroket schuren aan mijn slijmvliezen. De rode plekjes zijn witte blaren geworden die in mijn hele mond zitten. Op mijn wangen, mijn lippen en zelfs op mijn tong. De tranen schieten in mijn ogen en ik moet huilen. Ik kijk papa hulpeloos aan en zeg dat het écht niet gaat. Zelfs het huilen doet pijn. Papa zegt dat hij het begrijpt en pakt mijn hand. Stilzwijgend staren papa en ik naar een show op tv waar een meneer beweert dat hij iedereen aan het lachen kan krijgen. Mijn vader en ik kijken elkaar aan. We geloven er niks van. Niet zoals we ons nu voelen."Zullen we mee doen?", zegt papa. Ik knik. Even wat afleiding is fijn. Ik ben ook blij dat hij niet verder gaat over het eten. We volgen alle instructies op die de meneer geeft. En langzaam beginnen we te lachen. Vanuit het niets. Eerst zachtjes en dan steeds harder en harder. Tot de tranen van het lachen over onze wangen rollen. Mama komt binnen en snapt er niks van. Mijn mond doet zeer van het lachen dus mijn lachen word al snel minder. We vegen de tranen van ons gezicht af. En halen een keer diep adem. Ẃat was dit fijn! Ik haal mijn hand door mijn haar want het voelt alsof er haartjes te strak zitten. Alsof er haartjes klem zitten. Als ik naar mijn hand kijk zit er een hele pluk haar in mijn hand.....geschrokken kijk ik er naar....ik word kaal....op de achtergrond kondigt het vuurwerk een nieuw jaar aan. 1986 Is begonnen....en ik kan alleen maar denken aan mijn hoofd dat dus tóch kaal gaat worden. ©
Vanuit het hier en nu wens ik jullie allemaal vanuit de grond van mijn hart een prachtig, gelukkig en vooral gezond 2020 toe! Ik hoop dat al jullie wensen uit mogen komen!
Veel liefs van mij...
Reactie plaatsen
Reacties
Pffff heftig weer ,maar je schrijft het zodat je me helemaal meeneemt in je verhaal 💕😘
Ik was met kerst en met oud en nieuw in het ziekenhuis. Op een zaaltje alleen. Ik herinner me dat ik om 12 uur heel even met bed en al naar de grote zaal mocht waar meer kinderen lagen om na het vuurwerk te kijken. Ik herinner me ook dat ik jaloers was op die kinderen omdat ze chips hadden. Direct na het vuurwerk werd ik weer terug gereden.
❤
Ik zat er weer helemaal in alsof ik er zelf bij was... mooi geschreven weer😘
😧 ik ben dr stil van. Iedere keer als ik je verhaal lees dan weet ik gewoon niet wat ik moet zeggen.
Nu en je bij de fase van haaruitval en mond blaasjes. Dit kan ik mij ook nog herinneren. Hele mond vol met die ****** dingen. Niet kunnen eten, drinken, slikken, gapen, niezen of hoesten. Zo pijnlijk. Je voelt je al zo ellendig. Ik snapte ook niet waarom mijn haar uitviel.
Legt dat maar eens uit aan 4 jarige.
Ik reageer misschien niet zo vaak, maar ik lees wel alles en zit er helemaal in. Alsof ik het zelf doormaak.
🥺
Word er stil van.
XF
♥️
💖
Xx
Kan me zooo voorstellen dat je haar verliezen verschrikkelijk is, vooral op die leeftijd. Dan voel je je al hondsberoerd en dan komt dat er ook nog bij. 💖
Wat heb je het weer knap verwoord. Bedankt!
Jij ook een mooi en gezond 2020 toegewenst.
Ook voor jou en jullie een gezond jaar met heel veel geniet momenten en minder ziek zijn 💋💋
Even zat ik naast je op de bank met dichtgeknepen ogen. Mee te checken of de lichtjes wel goed zaten, maar daarnaast voelde ik je pijn mee. Wat heb ik dat ook erg gehad die blaren in m'n mond.....
Oh Lysette, inderdaad zoals anderen het zich ook levendig kunnen herinneren, die blaren! Je hele mond kapot. Zelfs jaren na dato tijdens een heftige EMDR sessie kreeg ik als gevolg daarvan weer blaren in mijn mond.( net als de koortsrillingen etc behalve het spugen. ) De psycholoog was niet te stuiten...dat je brein daartoe in staat was.
Lieve lysette wat heftig weer allemaal! Ik wens jou een mooi en liefdevol 2020😘
😘♥️