15. 25 januari, mijn verjaardag...

Langzaam open ik mijn ogen en meteen weet ik het, vandaag ben ik jarig. Ik voel me doodziek en belabberd. Ik lig op mijn rug en kijk naar het plafond. Daar lig ik dan, bedenk ik me. 12 Jaar en helemaal alleen in een ziekenhuis in Amsterdam. Geen zingende vader en moeder die mijn kamer lachend binnen komen met cadeautjes. Geen kaarsje om uit te blazen. Helemaal niets. Ik vraag me af of de verpleging het überhaupt wel weet? Er piept een pomp naast mijn bed. Mijn infuus is leeg. De verpleging komt binnen en verwisseld mijn zak die aan de infuuspaal hangt.  "Moet je plassen?", vraagt ze. Ik knik en ze haalt een ijzeren po. Ik kan niet meer lopen, ik ben te zwak. Als ze weer vertrokken is ben ik weer alleen. Ze heeft me niet eens gefeliciteerd. Mijn hele lichaam doet pijn, ik heb het steenkoud en mijn mond zit weer vol blaren, aften en kloofjes. Mijn buik doet vreselijk zeer. Net als mijn maag en slokdarm. Die branden alsof ze in de fik staan. Ik probeer me om te draaien in mijn bed maar mijn knie is zo pijnlijk dat dat haast niet meer gaat. Als ik toch door ga en het me eindelijk gelukt is komt er een golf van misselijkheid omhoog en moet ik meteen mijn ijzeren kom weer van mijn nachtkastje pakken. Zwetend en rillend zet ik de bak weer weg. Nu moet ik eigenlijk de zuster bellen want ze willen precies weten hoeveel vocht ik verlies. Maar ik heb er oprecht geen puf voor... Langzaam zak ik achterover in de kussens. Ik blijf maar heel stil op mijn rug liggen. Met mijn ogen dicht. Wachten op...niets.... "Gefeliciteerd Liset", zeg ik zachtjes tegen mezelf en er rolt en traan over mijn wang. Ik voel me intens verdrietig. Energie om heel hard te huilen heb ik niet.. ik huil in stilte. Meer kan ik niet. 

Papa en mama komen later op de dag en hebben een cadeautje bij zich. Ik maak het, samen met hun, open met trillende handen van zwakte. Mama zegt me dat straks oma en een tante langs komen. Kinderen mogen hier niet komen, ook mijn broer niet. Je moet ouder dan 18 zijn. Kinderen dragen vaak virussen met zich mee en aangezien iedereen die hier in een box ligt totaal geen afweercellen meer heeft kan dat levensbedreigend zijn voor deze kinderen. Een BOX....ja zo wordt deze ruimte genoemd. Een ruimte waar je geisoleerd verpleegd wordt en waar je niet uit mag. Je zit echt opgesloten in dit glazen hokje. Er zijn ramen. Mijn raam kijkt uit op de Sarphatistraat. Dit is een grote doorgaande weg in het centrum van Amsterdam. Ik lig met mijn rug naar het raam. Als ik in mijn bed lig en ik kantel mijn hoofd naar achteren dan zie ik de toppen van de bomen. De bomen zijn kaal. Het is winter. Ik hoor overdag de tram tringelend met zijn bel door de straat rijden. Het leven buiten dit ziekenhuis gaat daar gewoon door.

Terwijl mijn ouders naast mijn bed zitten met hun gele schorten aan en mondkapjes voor val ik weer in een onrustige slaap. Ik wil niks doen, alleen maar slapen. 

Na een uurtje word ik wakker, als mijn moeder een extra kussen onder mijn hoofd schuift zodat ik iets rechter op zit dan zie ik het ineens....Aan de buitenkant van de box hangen er slingers. Voor de glazen deur waar je door binnenkomt en voor de glazen ramen naast de deur ook.  Nu kan iedereen zien dat ik jarig ben! Een kleine glimlach vormt zich om mijn mond. Dit vind ik heel erg leuk. Niet veel later gaat de deur open en komen er twee zusters binnen met schorten aan, mondkapjes voor en handschoenen aan. En.....een cadeautje. Ze zingen zachtjes lang zal ze leven, hoe ironisch eigenlijk. Daarna krijg ik het cadeautje. Het is een boek van Annie M.G. Schmidt, Minoes. Het gaat over een meisje dat met poezen kan praten. Ik hou erg van poezen. Wat lief zeg.... Ik verdenk mijn ouders er een beetje van dat ze tegen de verpleging hebben gezegd dat ik jarig ben vandaag, en ik ben er blij om.

Die middag schuifelen er meerdere gele schorten mijn kamer binnen. Eigenlijk mogen er maar maximaal 2 mensen naar binnen hier. Maar met verjaardagen worden er uitzonderingen gemaakt. Mijn oma en tante komen binnen samen met mijn moeder. Mijn oom is met mijn vader even naar het restaurant beneden. Mijn oma is snot en snot verkouden. "Ik blijf maar een beetje op afstand", zegt ze. Ze gaan in het verste puntje van mijn kamer zitten op een stoel in een kringetje. Ze praten zacht met elkaar. Rustig bekijk ik het tafereel vanuit mijn bed. Als ze zien dat ik kijk krijg ik een knipoog. Daarna praten ze weer verder met elkaar. Ik val elke keer een beetje in slaap maar ben me wel bewust van hun aanwezigheid. Fijn dat ze er zijn, maar ik voel me ook een beetje buitengesloten. Ik deel niet mee aan het gesprek. Oma zit te hoesten en te proesten. Ik word een beetje onrustig, dit mag toch eigenlijk niet? Ik mag toch niet bij zieke mensen in de buurt komen? De zuster komt binnen met een vies drankje. "Drink maar op, dit is goed voor je". Ik kijk haar bijna smekend aan. "Maar ik ben jarig, mag ik het dan voor 1 keer overslaan? Alsjeblieft?". Helaas is de zuster onverbiddelijk. Ik moet het opdrinken. Meteen na het doorslikken komt het er met dezelfde vaart weer uit. "Mama? Mag ik alsjeblieft even alleen zijn." Spugen en een kamer met visite voelt niet goed. Ik schaam me en zelfs dat kost me energie. De visite zwaait voorzichtig en kijkt vol medelijden naar me, daarna verdwijnen ze door de glazen deur. Een spugend meisje boven een bak met een sjaaltje om haar kale kop. Lijkwit en broodmager. Met een slap handje zwaai ik terug. Ik ben jarig....wat een verjaardag...vandaag ben ik 12....volgend jaar 13. Ik durf er niet aan te denken. Dat duurt nog heel erg lang ...volgend jaar...

Note:

Lieve mensen, vandaag (25 januari 2020) vier ik de dag dat ik 46 (!) mag worden. 34 Jaar later. Wat een mijlpaal, maar ook wat een rugzak. Mijn leven is al 34 jaar niet meer onbezorgd, elk jaar bezoek ik meermaals het ziekenhuis en komen er nieuwe dingen bij die mijn gezondheid belemmeren. Maar laten we ook niet vergeten wat de afgelopen 34 jaar mij gebracht hebben. 1e, 2e, 3e en meer vriendjes, mijn studie mondhygiëne, afstuderen, mijn eerste 'echte' baan, op mezelf wonen, samenwonen, mijn eerste hond, enzovoort. Maar het mooiste van alles: mijn kinderen. Twee prachtige kinderen, een zoon en een dochter. Nu 19 en 17. Wat een rijkdom. Nooit verwacht en toch gekregen. Hun geven mijn leven invulling, hun zorgen dat ik me 'nodig' voel. Voor en door hun ben ik de gelukkigste moeder die er kan zijn. Ik ben nu de moeder die ik altijd heb willen zijn. En ja, het leven is niet altijd makkelijk, dat mag ook gezegd worden. Maar ik ben er! Hier, vandaag, wie had dat verwacht op die dag toen ik 12 werd. Goed gedaan Liset! En ook een groot dank voor al JULLIE liefde. Mijn familie die altijd zo waardevol is voor mij, mijn lieve vrienden die er ALTIJD voor me zijn, en jullie lieve meelezers. Ik voel me gedragen door jullie allemaal. Gaan jullie samen met mij mee naar mijn 47e levensjaar? Ik kijk er naar uit dat samen met jullie te delen.♥

©

-Zout water en Nystatine-

A.s. zondag 12.00 uur