De derde kuur is begonnen. Er begint zich een patroon af te spelen in mijn hoofd;
1. Slapen in het bed van mijn ouders de nacht voor de chemo
2. Als we langs Artis rijden word ik misselijk omdat we bijna bij het ziekenhuis zijn.
3. Bloedprikken bij binnenkomst in het ziekenhuis
4. Naar de afdeling wachten op de uitslagen
5. Daarna naar de prikkamer voor het infuus en dan in je bedje wachten tot je kots- en kots misselijk word van die smerige chemo….en bij dat punt ben ik nu….
Op mijn rug lig ik stilletjes, heel stilletjes te wachten. Zojuist heb ik weer een infuus gekregen en is de eerste rode zak weer opgehangen. Ik beweeg me amper, bang om misselijk te worden. Het is vrijdag, papa is even weg om een frisse neus te halen. Mama is thuis bij mijn broer en komt maandag naar mij toe. De tv staat aan. Het journaal voor de ouders. Noraly Beyer leest op monotone stem alle ellende die in de wereld gaande is voor. Ik lig op een zaal met in totaal 8 kinderen. Vier aan de ene kant, 4 aan de andere kant. Ik hoor haar stem zo vaak op een dag dat haar stem voor mij synoniem staat aan misselijkheid, spugen en ziekenhuis. Ik kijk nooit het journaal maar lig bijna de hele dag met mijn ogen dicht stilletjes te luisteren naar alle geluiden om mij heen en zo dus ook naar haar stem. Dag in dag uit. Zou ze nooit een dagje vrij hebben…? Dat zou mij erg blij maken.
Meestal lig ik op dezelfde plek. Als je de deur binnenkomt meteen links, in het hoekje. Ik vind dat de fijnste plek, het is daar ‘s nachts niet zo donker omdat het licht van de gang daar door een raam op me valt. En als ik me op mijn rechterzij draai dan zie ik niemand. En dat vind ik fijn. Er is hier geen enkele privacy...als ik moet plassen dan kan ik niet meer mijn bed uit. Ik ben zo slap en dun. Ik kan amper op mijn benen staan. Dus plassen moet in een ijzeren po op bed. Zo’n hele koude po krijg je dan onder je billen en je moet plassen waar de hele zaal bij is. Er zijn geen gordijntjes om het bed. Meestal gaan papa of mama dan voor me staan zodat ik een beetje aan het zicht onttrokken wordt. Maar toch..het voelt zo gênant. Ook bij een grote boodschap gaat het zo.
En juist nu moet ik…..ik kom voorzichtig omhoog en ik bel. Klingelen voelt rot want het maakt een hoop herrie en je moet er flink je arm voor gebruiken. De zuster komt. Ik zeg zachtjes dat ik een grote boodschap moet doen. “Wat zeg je? Praat eens wat harder, ik versta je niet.” Ik herhaal nogmaals beschaamd wat ik moet… ze loopt weg en komt terug met een po. Mijn broek en onderbroek moeten naar beneden wat ik in het begin erg ongemakkelijk vond om te doen waar de zuster bij is. Maar ondertussen ben ik daar al wel een beetje aan gewend. Als ik er eenmaal op zit wordt er een deken over mijn onderlichaam heen gelegd en dan gaat de verpleegkundige weg. “Roep maar als je klaar bent”, zegt ze. Ondertussen is het bezoekuur begonnen voor andere visite dan de ouders. Oma’s en opa’s en familie druppelen binnen. Voor mij meestal niemand want ik woon immers ver weg van mijn familie. Beschaamd trek ik de dekens wat verder op. Hopelijk ziet niemand wat ik aan het doen ben? Of erger nog ruiken? Hopelijk ga ik geen geluiden erbij maken?
Het lukt me niet meer….maar wat nu? Ik ga nu toch niet keihard roepen dat ik klaar ben? Iedereen hoort me dan, iedereen weet dan wat ik heb gedaan terwijl hun binnenkwamen, en om maar niet te spreken van de geur die er ondertussen vrij is gekomen op de hele zaal. Ik zit gebogen op mijn ijzeren po en probeer angstvallig de deken over mijn onderlichaam te houden. Mijn benen beginnen te slapen omdat ik al zo lang in dezelfde onhandige houding zit. Ik pak de bel van mijn nachtkastje en begin toch maar te klingelen. Ik moet er toch een keer af. Als de bel zijn schelle geluid laat horen zie ik hoofden naar mij toe draaien. De visite zit samen met de ouders aan het bed van de kinderen. Nog meer hoofden die naar mij toe draaien. Ik schaam mij zo...een spierwit mager kaal tiener meisje, met een sjaaltje om haar hoofd om krampachtig het kale hoofd te bedekken.
Een heel klein plukje haar piept onder het sjaaltje uit. Dat was het plukje haar dat nog aan 1 haar vast zat toen mijn klitten eruit geknipt werden. Dat ene haartje heeft het ondertussen ook begeven, maar ik kan geen afstand doen van het kleine plukje. Mama stopt het elke keer tussen mijn sjaaltje zodat er aan de voorkant nog een stukje uit piept. Dan lijkt het nog net of ik een mini beetje haar heb.
Er komt niemand...wat moet ik nu doen? Mijn benen beginnen nu ook pijn te doen en ik word licht in mijn hoofd. Ik voel me duizelig. Kom nou...please…? Ik begin zachtjes te huilen uit pure wanhoop. Een moeder komt naar me toe en vraagt zachtjes wat er is. Ik zeg haar zachtjes dat ik de zuster nodig heb. De lieve moeder zegt tegen me dat ze iemand gaat halen voor me. De zuster komt binnen en zegt heel hard; “zo is het eindelijk gelukt om te poepen? Het duurde wel even hè, maar ja beter laat dan nooit. Huh , is dit alles? Heb je daar zo lang voor op dat ding gezeten?” Ze klettert de deksel erop en draait zich weer om. Ik hoor een paar mensen zachtjes gniffelen. Ik zeg niks en sla mijn ogen neer. Als ze weg is draai ik op mijn zij naar t gang raam, weg van de andere mensen. Ik schaam me bijna dat ik niet mèèr kon fabriceren. Ik schaam me voor de andere mensen op de zaal, ik schaam me voor mezelf. Ik wil net zo zijn als andere meisjes van 12. En niet zoals ik nu ben. Een spook meisje.
Ik zet mijn koptelefoon op mijn hoofd en luister naar de sprookjes die op het bandje van mijn walkman staan. Het vooruitzicht dat de ergste nacht van deze chemo nog moet komen maakt me nog somberder.
Na 3 doodzieke kots dagen en nachten van de chemo knap ik alweer een beetje op. Het feit dat ik dit keer geen Adriamycine heb gehad draagt hier zeker aan bij. Ik krijg nu alleen nog maar zout water door mijn infuus om mijn lijf te spoelen en het gif er weer zo snel mogelijk uit te krijgen. Het is bijna carnaval en de afdeling is een beetje versierd. Alles voelt weer wat lichter in mijn hoofd. Het ergste van de kuur hebben we gehad en de komende dagen voel ik me als het goed is steeds weer wat beter. Ik zeg tegen papa dat ik wel even weg wil van de zaal. Er is een speelruimte op de afdeling en papa zegt dat we daar wel even heen kunnen gaan. Met bed en al. We rollen de gang op en het lijkt wel of de lucht hier anders ruikt en anders voelt. Frisser en minder bedrukt. We rollen de speelruimte in en ondanks dat ik te oud ben om te spelen staan hier ook boeken en videofilms die je kunt lenen. Jammer dat je alleen een video film kunt bekijken als je in de box ligt. Op zaal is geen videospeler. We kletsen een beetje en er staat carnavalsmuziek op. De mevrouw van de keuken komt binnen en zegt dat ze een paar extra lekkere dingetjes gemaakt hebben omdat het toch een beetje feest is vandaag want prins carnaval komt zo hier op bezoek. Ik krijg een plastic bekertje met vruchtjes uit blik erin. Dat is denk ik het enige wat ik weg ga krijgen met een mond vol blaasjes en zweertjes. Ik kijk er naar uit dat prins carnaval zo op bezoek komt! Dat is een welkome afwisseling op de afdeling. Ik praat opgewekt met papa hierover en de deur van de speelkamer gaat open. Ik kijk verwachtingsvol naar de deur. Er komen 4 witte jassen binnen. Ze kijken even rond in de speelkamer en laten daarna hun blik op mij rusten. Ze lopen naar me toe en ik voel dat ik instinctief even in elkaar krimp.
“Zo Liset, hoe gaat het? We willen je even laten weten dat we een operatie datum geprikt hebben en dat we weten welke operatie we bij je gaan doen. Het wordt een omkeerplastiek. We gaan dan je been doorzagen, halen je knie weg en we zetten je onderbeen weer aan je bovenbeen. De operatie duurt ongeveer 9 uur en kijk hier is een plaatje, het ziet er idd een beetje vreemd uit maar dat maakt niet uit toch?
Het duizelt even voor mijn ogen, wat zegt ie nou allemaal? Mijn been kon toch niet behouden blijven? Het moest er toch af? Ik snap er niet veel van..? Kan ik mijn been dan toch houden? Groeit het dan weer aan? Ik bekijk het plaatje van een meisje met 1 gewoon been en het andere been zit achterstevoren en is kort. Haar enkel zit op knie niveau. Ik schrik er van. Het ziet er eng uit. Ze is ongeveer mijn leeftijd en heeft ultra kort haar. Zeker ook net chemo gehad, bedenk ik me. Juist op dat moment gaat de deur van de speelkamer weer open en komt prins carnaval binnen vergezeld van keiharde hoempapa muziek. “ER STAAT EEN PAARD IN DE GANG, JAJAJA, EEN PAARD IN DE GANG..”
De dokters kijken verstoord op en kijken elkaar aan. Ik krijg een klopje op mijn schouder en de dokter moet boven de muziek uit schreeuwen; succes en we zien elkaar snel. Ik kijk naar papa en zie dat hij ook even niet weet wat te doen. We knikken allebei beduusd. Ik heb geen zin meer in prins carnaval en papa rijdt mijn bed weer terug naar de zaal. Mijn bekertje met vruchtjes blijven onaangeroerd achter in de speelkamer...
Reactie plaatsen
Reacties
Wat zuig je me weer mee in je verhaal en wat raakt het me diep. Ken de schaamte maar al te goed en dan had ik nog wel een kamer voor me alleen, maar was op een gegeven moment ook de schaamte voorbij zo gehospitaliseerd was ik........
En ik schrik van de manier hoe ze het nieuws van de operatie komen vertellen, hoezo kort door de bocht en geen empathisch vermogen.....
Ik ben blij dat je weer de ruimte hebt gevonden om te schrijven. Dit mag en moet verwoord worden een goeie leer voor artsen en vpk van nu.
En tevens helpt het mij om mijn eigen gevoel meer en meer te begrijpen.
Wat fijn om te horen! Dát is mijn doel, dat jij oa de herkenning voelt en dat jouw gevoel meer en meer op zijn plaats valt. En dat je misschien begrijpt waarom vandaag de dag sommige dingen nog lastig voor je kunnen zijn agv al je belevenissen toen. liefs voor jou♥
Hoi Lisette,
Goed dat je weer aan het schrijven bent.
Je schrijft zo makkelijk en boeiend.
Zo kan ik me een beetje inleven in alle ellende die je mee gemaakt hebt.
Wat een verschrikkelijk manier om te horen dat je been eraf moest.
En dat tegen een meisje van 12 jaar.
Cursus slechte berichten vertellen bestond toen nog niet.
Ik kijk uit naar het vervolg.
Dank je wel. Wat lief ♥
Je hebt me weer diep geraakt Lysette. Wat een surrealistische wereld waarin jij verkeerde destijds. Ongelofelijk en niet voor te stellen hoe die artsen jou zoiets ingrijpends kwamen vertellen.
Ik hoop echt oprecht dat dit hedentendage niet meer zo gedaan wordt.
Ik kan me slechts een voorstelling maken van wat dit met je gedaan heeft.
Dikke kus en knuffel lieverd 😘💗
Lieve Monique,
Je bent zo'n trouwe lezer. Dank daarvoor, en voor je luisterend oor altijd weer. Veel liefs ❤
Hoi Lisettte,
Blij weer een verhaal van je te lezen! Hoop dat het goed met je mag blijven gaan! Kan me de schaamte voorstellen........... Een aangrijpend en ontroerend verhaal!
Lieve Lysette wat weer herkenbaar. Op de po moeten op zaal terwijl we 'al' 12 jaar oud waren toen. De drukte in je brein hoe je dit het minst opvallend voor je omgeving aan kunt pakken ten koste van jezelf. Big (((hug)))
Weer prachtig geschreven. Wat n nare zusters en wat afschuwelijk om zo ineens te horen wat de doktoren met jou gaan doen! Voel zo met jou mee😥
Wat fijn Lizet dat je weer van je af schrijft. Hopelijk gaat het heden ten dage wat menselijker op een Kinderafdeling. Ik volg je weer hoor !
Goed dat je weer bent begonnen met schrijven. Maar wat een nare manier om je zo te vertellen over da operatie .onvoorstelbaar! Maarvmoi, zoals je alles weet te verwoorden en te beschrijven. Ik ga je weer volgen.....
Hi Lysette. Wat goed dat je weer begonnen bent met schrijven. Het was wederom weer aangrijpend.
Wauw.... ik kan dit niet lezen zonder de beelden te visualiseren. Wat een ellende. Zo herkenbaar. Die schaamte...... Je schrijft ontzettend mooi. Vol passie en emotie. Ik blijf je verhaal volgen.
Liefs Bianca 🍀
Wat een enorm lief en mooi compliment. Dank je wel daarvoor! Dat doet me heel erg goed. Fijn dat je me blijft volgen Bianca. Liefs ♥
Lieve Lysette, wat prachtig geschreven !
wat een vreselijke manier om dit zo te hebben doorstaan. Fijn dat je weer schrijft. Liefs Inge
Lieve lysette je weet me weer gelijk te raken . Wat heftig ! Ben er weer stil van . Blijf je volgen hoor!😘
Jeetje lysette, wat neem je me weer mee, wat heftig hoe je dit zo hebt moeten doormaken als 12 jarig meisje! De schaamte en op deze manier het geven van informatie over je operatie. Dat zijn al veel trauma’s bij elkaar.
Ik ga je verhalen weer volgen hoor!