26. Zo'n pijn

Op het plafond staan strepen. Ik voel hoe het bed voortgeduwd word. Het bed schut een beetje en dat voelt pijnlijk. Als we bij de lift staan en de zuster mijn bed erin wil schuiven, stoot ze per ongeluk tegen de deur aan. Een pijnscheut vlamt door mijn geamputeerde been heen. Een enorme brand woed er in het stukje been dat er nog zit. Het brand als de hel. Ik maak een oerschreeuw. En kan haast niet stoppen. De pijn is alles overheersend. Eenmaal uit de lift kreun ik weer want de drempel waar het bed over heen moet geeft het bed weer een flinke zwieper. Ik weet niet waar ik heen moet van de pijn. Alles in dat stukje been doet pijn. Alles. Het is afschuwelijk. Ik word weer de zaal opgereden en op mijn plek neergezet. Ik ben van de Intensive Care af. Er is 1 infuus uit mijn halsslagader. En dat is fijn want ik kan mijn hoofd weer wat meer bewegen. Aan de andere kant van mijn hals zit het infuus nog steeds in mijn slagader. Ik heb nog infusen in mijn handen en drains in mijn been. Ik voel me slecht. Heel erg slecht en ik heb heel erg veel pijn.

Het is druk op zaal. Het is bezoekuur. Naast mij ligt een jongen die een hele grote familie op bezoek heeft. De ruimte tussen mijn bed en zijn bed is niet groot. Heel zijn familie zit op stoeltjes om zijn bed heen. Maar omdat de ruimte zo klein is stoten ze elke keer als ze op staan met hun stoel tegen mijn bed aan. En krijgt mijn bed weer een zwieper. En dat geeft weer de vlammende brandende pijn die in slaat als een bliksemschicht. De pijn overheerst me en bij elke aanraking van mijn bed gil ik het uit van de pijn. De mensen, die bij de jongen naast me zitten, staan me verbaast aan te kijken. Ze doen niks, ze zeggen niks. Ik huil tranen met tuiten van de pijn. Ik hoor iemand fluisterend zeggen dat ik me wel een beetje aanstel. Mijn been is er afgehakt, mijn knie weggegooid als oud vuil en al mijn spieren en bloedvaten en pezen zijn aan elkaar gehecht, en mijn zenuwstreng ligt als een hoopje los in mijn 5 cm tellende bovenbeen. Mijn operatie duurde 9 uur, ik ben net 30 minuten terug van de I.C. en jij vindt dat ik me aanstel??? Het gaat door mijn hoofd en het doet iets met me. Maar ik ben nu niet capabel genoeg om er op te reageren of om iets met dat gevoel te doen. Dus doe ik dat niet. 

Papa en mama zitten naast mijn bed. Papa links en mama rechts. Ze kijken me bezorgd aan. “Ik heb zo’n pijn”, fluister ik. Mijn handen doen raar. Sinds ik terug ben van de I.C. trekken mijn duimen helemaal naar binnen en verkrampen ze. Mijn vingers idem dito. Het doet pijn. Mijn mond tintelt. Papa probeert mijn vingers zachtjes naar buiten te duwen maar zodra hij ze los laat schieten ze meteen weer in de kramp stand. “Wat is dit”, hoor ik hem zeggen. Ik wil slapen, want als ik slaap dan verslappen mijn vingers weer. De zuster komt kijken en zegt dat ze niet weet waardoor mijn vingers zo verkrampen. Ik krijg een rustgevend pilletje en val weer in slaap. De handen van papa en mama voel ik om mijn verkrampte vingers net voordat ik in slaap val.

Als ik weer wakker wordt zitten ze er nog steeds en is het bezoekuur voor de overige mensen weer begonnen. Weer komt er voor de jongen naast me een hele delegatie. En weer wordt er tegen mijn bed aan gebotst en gestoten. Ik kerm van de pijn. Papa wordt boos op de mensen naast me. Of ze potverdorie iets voorzichtiger kunnen doen in plaats van de hele tijd tegen mijn bed aan te beuken. Hij krijgt geen sorry of een medelevende blik. Glazige ogen kijken naar hem en vervolgens draaien ze zich weer om. Om luidruchtig verder te praten. Mijn handen verkrampen weer. Papa trekt het gordijn om mijn bed dicht. De dokter heeft gezegd dat hij denkt dat ik hyperventileer. En dat daardoor mijn handen verkrampen. Ik krijg wederom een valium pilletje. Mijn lichaam is uitgeput.

Vandaag is het 7 maart. Twee dagen na de operatie. Er worden vandaag drains uit mijn been verwijderd. Ze zitten onder mijn gipskorset in mijn kleine been. Mijn omkeerplastiek noem ik nu zo. Een drain is een slangetje die in de wond zit en die het wondvocht afvoert naar een klein flesje dat aan mijn bed hangt. Er zitten erf meerdere in mijn kleine been en er mogen er een paar uit vandaag. De zuster komt en doet haar handschoenen aan. Ik heb geen idee hoe ze dit willen gaan doen want er zit immers gips om mijn kleine been? Ze pakt het slangetje zo dicht mogelijk bij het gips vast en kijkt me aan. “Haal maar een keer diep adem”, zegt ze. Ze geeft ineens een hele harde ruk aan de slang en ik voel diep van binnen in mijn kleine been een intens naar gevoel. Alsof er een ader uit me getrokken wordt. Het lukt niet in 1 keer en ik hoor haar zachtjes vloeken. Ze pakt nog een keer de draad en geeft weer een ferme ruk. Vlijmscherpe messen steken zich in mijn been. Een allesoverheersende pijn. Ik trek mijn rug hol en knijp mijn ogen dicht. “AAAAAAW”, kerm ik uit. En vervolgens moeten de tweede en de derde drain er ook nog uit.

Als de drains eruit zijn gehaald, word mijn bed verschoond, ik krijg een schone pyjama aan. Het is allemaal even erg. Elke beweging is een straf. Elke beweging is pijn. Daarna wordt er bloed geprikt en krijg ik wederom de krasjes in mijn arm. Ik krijg nu pillen die mijn bloed dun houden om te voorkomen dat ik bloedstolsel in mijn kleine been krijg. De krasjes moeten weer aangeven hoe lang ik nu bloed. En dat is heel lang...Ik kán niet meer. Ik wil alleen maar huilen en dat doe ik ook. Mijn aders zijn kapot door de chemo, dus bloedprikken gaat haast niet. Er is geen bloedvat te vinden waar in te prikken valt. Het is teveel. Als het bloeden van de krasjes gestopt is moet er ook nog een foto gemaakt worden. Aangezien ik mijn bed nog niet uit kan moeten we met bed en al weer naar de röntgenafdeling. Je raad het al, schudden en bewegen van het bed in volle glorie. Wat een verschrikkelijke rot dag. Ik baal. Van alles….

Maar helaas, de dag is nog niet om… aan het einde van de middag krijg ik steeds meer pijn aan mijn heup. Het gipskorset zit om mijn middel heen en drukt op mijn magere heupbot. Het voelt alsof mijn dunne velletje weg is en het korset direct op mijn bot zit te schuren. De pijn wordt steeds heviger. Er wordt een dokter bij geroepen en het blijkt dat het gipskorset te strak zit. Hij drukt inderdaad het vel van mijn heupbot weg. De dokter maakt wat meer ruimte in het korset. Zodat mijn heupbot wat meer lucht krijgt. Oef, dat voelt een stuk beter. Ik voel wat opluchting door me heen gaan als de dokter weer weg is. Maar naar mate de avond vordert lijkt t alsof het gips weer teruggeveerd is.  De dokter heeft er vanmiddag alleen een beetje aan gewroet. Meer niet. En nu lijkt het weer net zo erg te zijn als vanmiddag. Het is ondertussen 20 uur in de avond. Er wordt een arts opgeroepen. Maar het duurt lang voordat hij komt. Het donker op de afdeling en papa is er gelukkig nog. Het lampje boven mijn bed brand nog. De pijn is niet meer te harden. De pijn in mijn been is vandaag gigantisch na het vervoer naar de röntgenkamer. Het lijkt alsof ik er niks meer naast kan verdragen. Om 21 uur is er nog steeds geen dokter. Ik huil en zeg tegen papa dat ik niet meer verder kan. Ik wil niet meer. Ik kan geen pijn meer verdragen. Ik heb zoveel pijn en ellende te verduren gehad. Terwijl we samen praten komt de dokter binnen met een hele grote tang. Hij zegt dat hij met die tang mijn gipskorset gaat open breken. Hij zet de tang op het gips en ik hoor een hele luide ‘krak’...